In een gezellige afbraakbuurt in Amsterdam zijn de vogels in de tuinen nog maar net begonnen met fluiten als de politie aanrukt om een groep krakers (jonge Portugezen en hun Nederlandse vrienden) uit hun huisjes te zetten. Dat gaat zonder overdreven geweld, de bewoners waren op de hoogte gebracht en slechts twee woningen zijn met de Franse slag gebarricadeerd.
Een van de meisjes (piepjong, blond) zegt: "We wisten dat het zou gebeuren, maar om ons nou van bed te komen trekken..."
Op staat is het inmiddels een drukte van belang tussen de glasscherven, de op straat gezette spullen, de politiewagens en de busjes van Rochdale: krakers, buurtbewoners, quasi bobo's van Overheidwege en de Woningbouw, legale inbrekers, slotenmakers, beveiliging, en allemaal polities.
Een van die polities (piepjong, blond) staat naast de parkeermeter tevreden toe te kijken hoe een van de deuren wordt opengebeukt. Achter hem staat een groepje krakers. Er gaat slechts dreiging van hen uit als je fobisch bent voor mensen in overwegend zwarte kleren.
Toch komt een vrouwelijke agent met ferme pas op haar jonge collega af en sist hem toe: "ze zitten in je rug!"
Er klinkt boze waarschuwing in haar stem. De jongen kijkt verschrikt over zijn schouder en zet een paar stappen naar voren.
"Ach", zeg ik, "je hoeft niet bang te zijn, ze doen niks. Ze zijn eigenlijk best aardig, ze zijn eigenlijk net als wij."
De agente kijkt me even aan en maakt dan een wegwerpgebaar met haar arm. Het zonlicht kaatst van de parelarmband die ze om haar pols heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten